تاثیر هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال بر ثبات پاسچر پارکورکاران

مقدمه وهدف: در دهه اخیر توجه ویژه ای به بخش پروکسیمال زنجیره حرکتی در بهبود عملکرد مورد توجه بوده است و به طور ویژه تمرینات ثبات پروکسیمال در ارتباط با بهبود عملکرد و پیشگیری از آسیب‌های ورزشی توسعه یافته است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال بر زمان رسیدن به پایداری هنگام فرود و آزمون های تعادل Y و جهش سه گانه پارکورکاران مرد بود. مواد و روشها: جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پارکورکاران حرفه ای استان البرز می شد که از بین آنها 30 مرد پارکورکار به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه تجربی با میانگین (سن= 46/2±07/21، قد= 35/5±10/175 و جرم= 27/9±33/67‌) و کنترل با میانگین (سن= 31/2±20/20، قد= 65/4±93/175 و جرم= 45/8±33/67) قرار گرفتند. آزمودنی‌های گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه تمرینات ثبات پروکسیمال را انجام دادند. قبل و بعد از انجام هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال، ثبات پاسچر پویا با استفاده از نمرات زمان رسیدن به پایداری در جهت های قدامی خلفی و داخلی خارجی به کمک دستگاه صفحه نیرو، آزمون جهش سه گانه و آزمون تعادلی Y مورد ارزیابی قرار گرفت. از تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین میانگین جهش سه گانه در هر دو اندام غالب (001/0=p) وغیر‌غالب (002/0=p)، میزان رسش آزمون Y در اندام غالب (001/0=p) وغیرغالب (001/0=p) بین میانگین زمان رسیدن به پایداری در هر دو جهت داخلی- خارجی و قدامی- خلفی (001/0=p) در دو گروه تجربی وکنترل وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به ماهیت رشته ورزشی پارکور و نیاز آن به کنترل پاسچر در سطوح بالا توصیه می شود که این ورزشکاران از تمرینات ثبات پروکسیمال به منظور بهبود کنترل پاسچر و نهایتا عملکرد عمومی خود در رشته ورزشی پارکور بهره ببرند.